Song: This Man! This World! This Universe! by V.N. Giritharan -

 

Song: This Man! This World! This Universe! by  V.N. Giritharan -

Music - SUNO AI  | Image - Google AI

* The lyrics are the English translation of my Tamil poem.

Ah... this gentle, tender breeze...
The fragrant scent of beautiful flowers
Mingling within...
The joyful songs of larks
Singing and flying over lush green fields...
Oh! Oh! Oh!
How sweet they are!
How delightful they are!

Hiding, entering the forests,
Oh river women!
Do you know how much I love you?
Seeing your youthful, playful,
Leaping gait, the fire of desire
Burns in my heart! Don't you understand,
Oh women!

In the deep, soft twilight of
Early mornings,
The distant, winking stars –
Like graceful women  standing aside,
Observing from afar!
It is you, oh graceful women of the stars!
How beautiful you all are!
How beautiful you all are!
Do you know how much I
Adore you all? My sweet
Friends!

This earth, this air,
This sky, the horizon,
These beautiful flowers, trees,
This sun, its light,
All of these, I
Sincerely love.

And these human beings living here,
Wherever they live on the globe,
All of them,
I love.
I love.
I love.

The vast, expansive planets
Of this universe, the stars, the galaxies,
And the worthy beings
Living there, all of them
I love.
I love.
I love.

It is for these beings,
It is to unravel the mysteries
Of this universe,
That I pour out the emotions
Surging in my heart into writing.
Yes! Yes! Yes!
Yes! Yes! Yes!


The Original Tamil Version

கவிதை: இந்த மனிதர்! இந்த உலகம்! இந்தப் பிரபஞ்சம்!  - வ.ந.கிரிதரன் -

ஆ...இந்த மெல்லிய இளந்தென்றல்...
இடையில் கலந்து வருமெழில் மலர்களின்
சுகந்த நறுமணம்...
பசுமை மண்டிக் கிடக்கும் வயல்வெளிகளில்
பாடிப் பறந்திடும் வானம்பாடிகளின்
இன்ப கானங்கள்...
ஆகா! ஆகா! ஆகா!
எத்துணை இனிமையானவை!
எத்துணை இன்பமானவை!

பதுங்கிக் காடுகளில் புகுந்துவரும்
நதிப்பெண்களே!
நான் உங்களை எவ்வளவு காதலிக்கிறேன்
தெரியுமா? இளமை கொஞ்சுமுங்களெழிற்
துள்ளல் நடைகண்டு மோகத்தீயாலெந்தன்
நெஞ்சம் வேகுகின்றதே! புரியவில்லையா
பெண்களே!

மெல்லிய கருக்கிருளில் ஆழ்ந்து கிடக்கும்
அதிகாலைப் பொழுதுகளில்,
தூரத்தே ஒதுங்கி நின்று கண்சிமிட்டும்
நட்சத்திரத் தோகையரே!
உங்களைத்தான் தோகையரே!
நீங்கள்தான் எத்துணை அழகானவர்கள்!
எத்துணை அழகானவர்கள்!
நான் உங்களையெல்லாம் எவ்வளவு
நேசிக்கின்றேன் தெரியுமா? என்னினிய
தோழர்களே!

இந்த மண்ணினை, இந்தக் காற்றினை,
இந்த வெளியினை, அடிவானினை,
இந்த எழில் மலர்களை, மரங்களை,
இந்தச் சூரியனை, இதன் ஒளியினை,
இவற்றையெல்லாம் நான்
மனப்பூர்வமாக நேசிக்கின்றேன்.

இதோ இங்கே வாழும் இந்த மானுடர்களை,
பூமிப் பந்தின் எந்தத் திக்கில் வாழ்ந்தாலும்
இவர்களையெல்லாம்,
நான் நேசிக்கின்றேன்.
நான் நேசிக்கின்றேன்.
நான் நேசிக்கின்றேன்.

விரிந்த, பரந்த இப்பிரபஞ்சத்துக்
கோள்களை, கதிர்களை, பால் வீதிகளை,
ஆங்கு வாழும் தகைமைபெற்ற
உயிர்களையெல்லாம்
நான் நேசிக்கின்றேன்.
நான் நேசிக்கின்றேன்.
நான் நேசிக்கின்றேன்.

இந்த உயிர்களிற்காகவே
இந்தப் பிரபஞ்சத்துப் புதிர்களை
விடுவிப்பதற்காகவே
என் நெஞ்சில் பொங்குமுணர்வுகளை
எழுத்தாக வடிக்கின்றேன்.
ஆமாம்! ஆமாம்! ஆமாம்!
ஆமாம்! ஆமாம்! ஆமாம்!